Waarom deze schoonheidsspecialist Eyeliner voorgoed heeft afgezworen

Het jaar is 2002, en ik ben een ontluikende 13-jarige die net de inktzwarte allure van Kohl-eyeliner heeft ontdekt. Ik had geëxperimenteerd met bronzer (MAC Bronzing Powder, $ 27), waarbij ik elke ochtend voor school mijn gezicht met lagen op lagen van het glinsterende poeder poetste. Ik grinnikte telkens als ik Nars Blush in orgasme ($ 30) uit mijn make-uptas trok, me provocerend en volwassen voelend elke keer dat ik het op de appels van mijn wangen viste. Maar eyeliner was een product dat ik nog moest beheersen. Mijn eerste, L'Oréal Color Riche Eyeliner ($ 9) gleed als vrijheid over mijn deksels. Ik begon het elke dag te dragen, eerst langs mijn onderste waterlijn en toen, na een paar weken oefenen, beheerste ik een dikke lijn boven mijn wimpers.

Voor het volgende decennium was het dragen van eyeliner een manier van leven - dat wil zeggen totdat ik er verliefd op werd. Noem het luiheid, noem het een trend, noem het weerstand, maar ik denk dat mijn verlangen naar een meer natuurlijke uitstraling, zonder smeulend, deel uitmaakt van iets persoonlijks. Net zoals de 'less is more'-aanpak die we hebben gezien op banen over de hele wereld (subtiliteit, op die manier subversief), ontmaskerde ik mijn gezicht zodat iedereen ze kon zien. Mijn eyeliner weggooien was bevrijdend. Dat, en niet langer die irritante, smoezelige vegen moeten verzweren.